O πιστός μου οδηγός της Καμακούρα λέει ότι στην μικροσκοπική (έστω για τα δεδομένα της Ιαπωνίας) πόλη που υπήρξε ντε φάκτο πρωτεύουσα της χώρας από τα τέλη του 12ου ως τις αρχές του 14ου αιώνα, εξ ου και «Περίοδος Καμακούρα», υπάρχουν πάνω από 170 βουδιστικοί ναοί και πάνω από 40 σιντοϊστικοί –δεν τους έχω επισκεφθεί όλους αλλά σίγουρα το Χοκόκου-τζι (報国寺) στην βορειοανατολική πλευρά, περίπου ενάμισι χιλιόμετρο από τον κεντρικό σιντοϊστικό ναό, το Τσουρουγαόκα Χατσιμάνγκου (鶴岡八幡宮) και περίπου 20 λεπτά από τον κεντρικό σταθμό της πόλης, ξεχωρίζει. Όχι τόσο λόγω της ιστορίας του –στην Καμακούρα τα πάντα έχουν πίσω τους κάποια περίπλοκη ιστορία σχετική με κάποια από τις μεγάλες οικογένειες φεουδαρχών: τους Μιναμότο, τους Ασικάγα ή τους Χότζο- αλλά λόγω του δάσους μπαμπού που περιλαμβάνει.
Όσοι έχουν επισκεφθεί το Αρασιγιάμα στο Κιότο ίσως δε θα εντυπωσιαστούν· προσωπικά (και όχι μόνο επειδή είμαι μονίμως επιφυλακτικός απέναντι στο Κιότο και όχι μόνο επειδή θεωρώ την Καμακούρα ένα από τα καλύτερα κρυμμένα τουριστικά μυστικά της Ιαπωνίας), αισθάνομαι ότι με τον τρόπο του το συγκεκριμένο δασάκι είναι πιο όμορφο επειδή είναι πιο διαχειρίσιμο και πιο οργανικά δεμένο με τον ηλικίας σχεδόν 700 ετών ναό (ιδρύθηκε το 1334) της σέκτας Ρινζάι του βουδισμού Ζεν. Οι ντόπιοι πάντως θεωρούν τον κήπο με τα περίπου 2000 δέντρα μπαμπού αρκετά σημαντικό ώστε να αποκαλούν το Χοκόκουτζι «τάκε-ντέρα» (竹寺) δηλαδή «ναό των μπαμπού» και ένα τσάι στο περίπτερο που υπάρχει στην άκρη του δάσους είναι από τις ωραιότερες εμπειρίες της Καμακούρα.
ΠΩΣ ΝΑ ΕΡΘΕΤΕ
Αν θέλετε να περπατήσετε από το σταθμό της Καμακούρα, είναι περίπου 35 λεπτά. Αν όχι, πάρτε το λεωφορείο από το σταθμό και κατεβείτε σε 10 λεπτά στη στάση Τζομιότζι (Jomyoji).
Φωτογραφίες © Γρηγόρης Α. Μηλιαρέσης