Το Tαξίδι της Κωνσταντίνας Γιάγκαρη
Έχω παρατηρήσει, πως σε πολλούς ταξιδιώτες, οι οποίοι έχουν ταξιδέψει στην Ιαπωνία, όταν τους τίθεται το ερώτημα «πώς ήταν το ταξίδι σου στη Ιαπωνία;» η απάντηση πάντα έχει ένα σταθερό αρχικό μοτίβο, «ένα όνειρο που έγινε πραγματικότητα». Με τη σειρά μου συνειδητοποίησα πως τελικά αυτό είναι. Ένα όνειρο. Δεν νομίζω πως χωράνε όλες μου οι αναμνήσεις και τα συναισθήματα σε ένα άρθρο. Θα ταίριαζε καλύτερα στην περίπτωση μου το δοκίμιο. Για να μην μακρυγορώ, ανέκαθεν με συνάρπαζε η Ιαπωνία και φυσικά ήθελα όσο τίποτα άλλο να κάνω αυτό το ταξίδι στη χώρα του Ανατέλλοντος Ηλίου. Ήθελα όμως να γίνει σωστά. Αυτό δεν θα ήταν ένα απλό ταξίδι. Ήταν το όνειρο της ζωής μου και έλεγα στον εαυτό μου να κάνει υπομονή και κάποια στιγμή θα γίνουν όλα όπως πρέπει. Και έτσι έγινε.
Ένα πρωινό του Σεπτέμβρη το 2018 έλαβα ένα e-mail από ένα ιαπωνικό πρόγραμμα- ανταλλαγής, βεβαιώνοντας πως είχε γίνει δεκτή η συμμετοχή μου. Εν ολίγοις, πρόκειται για ένα δεκαήμερο πρόγραμμα που απευθύνεται σε Ευρωπαίους φοιτητές, επιδοτούμενο, με σκοπό να προάγει και να συσφίξει τις σχέσεις ανάμεσα σε Ευρώπη και Ιαπωνία. Αυτή η σύσφιξη επιτυγχάνεται με την συνεργασία φοιτητών Ιαπωνίας-Ευρώπης και με την γνωριμία μας φυσικά με την Ιαπωνία.
Η εμπειρία ήταν απερίγραπτη. Είχαμε μια απίστευτη ομάδα από Ιάπωνες- συντονιστές με τους οποίους περάσαμε υπέροχα και γυρίσαμε τα πιο μαγευτικά μέρη.
Αρχικά τις δύο πρώτες μέρες μείναμε στο Τόκιο και η μέρα μας ξεκίνησε με ένα τρίωρο σεμινάριο γεωπολιτικής στο Υπουργείο Εξωτερικών της Ιαπωνίας και στη συνέχεια με την επίσκεψη μας στο Μουσείο Edo-Tokyo. Η ιστορία και η πρόοδος της Ιαπωνίας ανά τους αιώνες μέσα από μια καταπληκτική προσεγμένη σειρά εκθεμάτων.
Στη συνέχεια επισκεφθήκαμε τον ναό Σενσότζι στην Ασακούσα.
Την δεύτερη μέρα επισκεφθήκαμε το Πανεπιστήμιο Keio όπου φάγαμε μαζί με τους φοιτητές του Πανεπιστημίου και στη συνέχεια εργαστήκαμε πάνω στις διεθνείς σχέσεις.
Μιας και αναφέρθηκε το φαγητό. Είμαι λάτρης της ιαπωνικής κουζίνας. Όλη μέρα τρώγαμε.
Το βράδυ πετάξαμε για Χιροσίμα. Εδώ τα πράγματα ήταν διαφορετικά. Φύγαμε από το κοσμοπολίτικο Τόκιο, το οποίο δεν κοιμάται στη κυριολεξία ποτέ, από τον χαμό που έχει κάθε μεγάλη πόλη σε όλο τον κόσμο και πήγαμε στον π α ρ ά δ ε ι σ ο.
Η Χιροσίμα είναι μια επίσης μεγάλη πόλη, όχι σαν το Τόκιο, αλλά με μια δική της ιδιαίτερη γαλήνη. Η συνύπαρξη μιας πόλης, όπως την ξέρουμε, σε συνδυασμό με την τόσο έντονη παρουσία της φύσης ειλικρινά είναι κάτι το μοναδικό. Μόνο στην Ιαπωνία το έχω δει τόσο έντονα.
Η επίσκεψη μας στη Χιροσίμα ήταν αυτό το οποίο με στιγμάτισε. Σχέδον 80 χρόνια μετά απο την ρίψη της ατομικής βόμβας και το τοπίο σε κάνει να μην θέλεις να το πιστέψεις πως κάτι τέτοιο είχε συμβεί. Τίποτα από όσα βλέπεις δεν θυμίζει αυτήν τη καταστροφή. Μέχρι την επίσκεψη μας στο Peace Memorial Museum. Δεν θα επεκταθώ διότι θέλω να είμαι σύντομη αλλά αν σχεδιάζετε να πάτε Ιαπωνία είναι κάτι που δεν πρέπει να λείπει από τα μέρη τα οποία σκοπεύετε να επισκεφθείτε.
Μετά την επίσκεψη στο μουσείο μιλήσαμε με την Chieko-san, γεννημένη το 1925 και επιζήσασα της ατομικής βόμβας. 45 άτομα στην αίθουσα τής σφίξαμε το χέρι και την ευχαριστήσαμε που μας μίλησε για την εμπειρία της και για το μήνυμα ειρήνης που μεταφέρει ανά τον κόσμο.
Στη συνέχεια επισκεφθήκαμε το Μιγιατζίμα (γνωστό και ως Ιτσουκουσίμα), το νησάκι στον κόλπο της Χιροσίμα.
Η περιπέτεια ήταν μεγάλη και όσα έχω γράψει λίγα. Αφήνω ορισμένες από τις καλύτερες στιγμές μου.
Θα ήθελα να ευχαριστήσω μέσα από αυτό το σύντομο κείμενο όλους εκείνους οι οποίοι με βοήθησαν να υλοποιήσω το όνειρο μου. Γνωρίζω πως πολλά άτομα από την Πρεσβεία της Ιαπωνίας στην Ελλάδα βοήθησαν και συνεχίζουν να βοηθούν παιδιά να συμμετέχουν σε προγράμματα και άλλες δραστηριότητες σχετικές με την Ιαπωνία.
Αυτό το άρθρο είναι αφιερωμένο σε αυτούς και σε όλους τους ανθρώπους στην Ιαπωνία που μου πρόσφεραν αυτήν την εμπειρία ζωής, η οποία θα μου μείνει αξέχαστη. Ευχαριστώ για όλα αυτά που μου δώσατε και για τα συναισθήματα που μου ξύπνησε αυτό το έθνος και για όλα αυτά τα όμορφα πράγματα που αντιπροσωπευει. Θα την επισκεφτώ ξανά σίγουρα.
Σας ευχαριστώ!
Γιάγκαρη Κωνσταντίνα