Αν και όλοι γνωρίζουν τις κερασιές και τη λατρεία των Ιαπώνων για την περίοδο που ανθίζουν, είναι πολύ λιγότεροι εκείνοι που έχουν καν ακουστά ότι με τον ίδιο τρόπο αντιμετωπίζονται τα φθινοπωρινά φύλλα· η συνηθέστερη ονομασία γι αυτά είναι “κόγιο” (紅葉) που κυριολεκτικά σημαίνει “κόκκινα φύλλα” όμως η έκφραση τα αδικεί καθώς το κόκκινο είναι ένα μόνο από τα χρώματα που έχει η εντυπωσιακή αυτή όψη της ιαπωνικής φύσης. Δεκάδες αποχρώσεις του κόκκινου, του πορτοκαλί, του κίτρινου και του πράσινου δημιουργούν εντυπωσιακές αντιθέσεις με το μπλε του ουρανού σε κάθε σημείο της χώρας που έχει έστω και ένα μικρό πάρκο.
Ένα από τα καλύτερα σημεία του “κεντρικού” Τόκιο για να δει κανείς το κόγιο σε όλο του το μεγαλείο είναι οι κήποι που περιβάλλουν το Κόκιο, τα Αυτοκρατορικά Ανάκτορα: τόσο ο ανατολικός (Χιγάσι Γκιόεν), όσο και ο βόρειος (Κιτανομάρου Κοέν) φιλοξενούν εκατοντάδες δέντρα που κάθε φθινόπωρο (όπου “φθινόπωρο” σημαίνει “μετά τον Νοέμβριο” -η αντίληψη των Ιαπώνων για τις εποχές και τα χρονικά τους όρια είναι ένα θέμα για το οποίο θα άξιζε να γράψει κανείς κάποτε μια μονογραφία) αλλάζουν το φύλλωμά τους και δημιουργούν ένα περιβάλλον εξίσου, αν όχι ακόμα περισσότερο, ονειρικό με αυτό που δημιουργούν την άνοιξη οι κερασιές.
Όπως και άλλες χρονιές, έτσι και φέτος η Υπηρεσία του Αυτοκρατορικού Νοικοκυριού, ο ισχυρότερος δημόσιος φορέας της Ιαπωνίας και αυτός που καθορίζει οτιδήποτε σχετίζεται με τον αυτοκράτορα, άνοιξε για το κοινό τον δρόμο Ινούι Ντόρι που περνάει μπροστά και από το κτίριο που στεγάζει την ίδια την υπηρεσία. Η επιλογή δεν είναι τυχαία: ο μικρός αυτός δρόμος που ξεκινάει από την πύλη Σακασίτα-μον και φτάνει ως την πύλη Ινούι-μον κινούμενος παράλληλα στην εσωτερική τάφρο έχει μερικά από τα ωραιότερα τοπία κόγιο που υπάρχουν και που οδηγούν στο ολοκληρωτικό ξέσπασμα του ανατολικού κήπου, εκεί που κάποτε βρισκόταν το κάστρο του Έντο.
