Τον Ιούνιο του 1853 έφτασαν στα στενά Ουράγκα (δείτε τη φωτογραφία παρακάτω) στην είσοδο του Κόλπου του Έντο – του σημερινού Τόκιο – τέσσερα αμερικανικά πολεμικά πλοία με επικεφαλής τον Μάθιου Πέρι που κόμιζε επιστολή του αμερικανού προέδρου Μίλαρντ Φίλμορ προς το Σογκουνάτο Τοκουγκάουα με την «ευγενική απαίτηση» να τερματίσει η Ιαπωνία την για περισσότερους από δύο αιώνες πολιτική του απομονωτισμού («σακόκου») και ν’ ανοίξει τα λιμάνια της στα ξένα εμπορικά πλοία. Μέχρι τότε το εμπόριο επιτρεπόταν μόνο με την Κίνα, την Ολλανδία και την Κορέα στο Ναγκασάκι και με τους Αϊνού στο Χοκάιντο. Ο Πέρι, αφού είχε στρέψει τα κανόνια των πλοίων του προς την πόλη Ουράγκα, αγνόησε το αίτημα των Ιαπώνων να κατευθυνθεί στο Ναγκασάκι, το μοναδικό λιμάνι που ήταν ανοικτό για τους ξένους. Τελικά η στρατιωτική κυβέρνηση Μπακούφου (δηλαδή το Σογκουνάτο) έδωσε άδεια στα πλοία των ΗΠΑ να αγκυροβολήσουν στην Γιοκοσούκα του νομού Καναγκάουα και ζητήθηκε χρόνος από τον Πέρι για την απάντηση της Ιαπωνίας. Ο αμερικανός αρχιπλοίαρχος διεμήνυσε ότι θα ξαναγυρίσει σε ένα χρόνο.
Στο μεταξύ το Σογκουνάτο θέλοντας να προετοιμαστεί για ενδεχόμενη πολεμική σύρραξη με τις ΗΠΑ, ανέθεσε στον αξιωματούχο Εγκάουα Χιντεντάτσου (1801-1855) να σχεδιάσει την οχύρωση του κόλπου του Έντο για την ενίσχυση της άμυνας της πρωτεύουσας από τη θάλασσα. Έτσι ξεκίνησε ένα μεγαλεπήβολο σχέδιο που ήταν η δημιουργία έντεκα μικρών τεχνητών νησιών-οχυρών στην περιοχή Σιναγκάουα. Τελικά κατασκευάστηκαν μόνο τα πέντε για τα οποία μεταφέρθηκε τεράστια ποσότητα χώματος από τέσσερις πόλεις. Λόγω του υπέρογκου κόστους και αλλαγής του αμυντικού σχεδιασμού, δύο εγκαταλείφθηκαν πριν ολοκληρωθούν ενώ για τα υπόλοιπα τέσσερα που είχαν σχεδιαστεί δεν ξεκίνησε καν η κατασκευή τους.
Με την επιστροφή του Πέρι νωρίτερα από ότι ήταν προγραμματισμένο και την υπογραφή στις 31 Μαρτίου 1854 του Συμφώνου Ειρήνης και Φιλίας μεταξύ των ΗΠΑ και της Ιαπωνίας (ονομάζεται και «Σύμβαση της Καναγκάουα»), τα «ντάιμπα» (台場, οχυρά) δεν χρησιμοποιήθηκαν. Το Σογκουνάτο άνοιξε τα λιμάνια Σιμόντα (στη Σιζουόκα) και Χακοντάτε (στο Χοκάιντο) τερματίζοντας την απομόνωση της Ιαπωνίας.
Σήμερα σώζονται μόνο δύο οχυρά (νο 3 και νο 6) τα οποία το 1926 χαρακτηρίστηκαν ως εθνικές ιστορικές τοποθεσίες και ονομάζονται «Τα οχυρά της Σιναγκάουα». Τον Ιούλιο του 1928, το «Οχυρό νο 3» άνοιξε για το κοινό ως «Μητροπολιτικό Πάρκο Ντάιμπα». Από τα υπόλοιπα, δύο έχουν καλυφθεί από τον τερματικό σταθμό εμπορευματοκιβωτίων της Σιναγκάουα ενώ τα οχυρά νο 2 και νο 6 καταστράφηκαν τη δεκαετία του 1960 προκειμένου να περνούν τα πλοία.
Το τεχνητό νησί Οντάιμπα που βρίσκεται στην περιοχή και ενώνεται με την Σιμπαούρα του δήμου Μινάτο μέσω της Γέφυρας του Ουράνιου Τόξου ήταν και αυτό οχυρό του 19ου αιώνα που επεκτάθηκε αργότερα.
Φωτογραφίες: Junko Nagata ©IAPONIA.GR
