Δεν είμαι από αυτούς που απορρίπτουν ένα κλισέ μόνο και μόνο επειδή είναι κλισέ -όποτε βλέπω ένα κλισέ προσπαθώ να καταλάβω γιατί έγινε κλισέ και τι μπορώ να μάθω γι αυτούς που το έκαναν κλισέ και συνήθως η άσκηση αποδεικνύεται πολύ ωφέλιμη. Συνεπώς, και αντίθετα από αυτούς που τις σνομπάρουν χωρίς να τις έχουν δει καν από κοντά, πιστεύω ότι οι ανθισμένες κερασιές είναι όντως ένα από τα πράγματα που αξίζει να δει κανείς στην Ιαπωνία και όταν κάποιος μου λέει ότι σχεδιάζει να ταξιδέψει εδώ, του προτείνω πάντοτε, αν μπορεί, να ταιριάξει τις ημερομηνίες του με την ανθοφορία τους.
Όμως υπάρχουν και οι άλλες φορές. Όταν το βάρος από τη συζήτηση για τις κερασιές μεταξύ των Ιαπώνων γίνεται δυσβάστακτο, ιδιαίτερα όταν, γκχμ, διανθίζεται και με αναφορές στην “ιαπωνική ψυχή” όπως αυτή ερμηνευόταν στις πρώτες δύο δεκαετίες του αυτοκράτορα Σόουα/Χιροχίτο. Και τότε, όπως και οι Ιάπωνες της περιόδου Νάρα, όταν ακόμα οι επιρροές από την Κίνα ήταν πολύ πιο έντονες, στρέφομαι για παρηγοριά στον πραγματικό προάγγελο της άνοιξης, τη δαμασκηνιά: είναι εξίσου όμορφη με την κερασιά, όπως η αμυγδαλιά στη χώρα στην οποία μεγάλωσα, είναι πολύ πιο τολμηρή απέναντι στον χειμώνα, μυρίζει πιο ωραία και, κυρίως, στέκεται λίγο στο παρασκήνιο.
Όχι όμως σε μέρη όπως η Ουμεγαόκα του Σετακάγια-κου. Εκεί, με τον δικό τους διακριτικό τρόπο, πάνω από 650 δαμασκηνιές πλημμυρίζουν με χρώματα και αρώματα το αστικό πάρκο Χανέγκι που ούτως ή άλλως γεμίζει από τους ανθρώπους της γειτονιάς και τις οικογένειές τους που βγαίνουν για πικνίκ, τρέξιμο, τένις ή βόλτα με τα σκυλιά. Βεβαίως η γειτονιά οργανώνει το σχετικό “Ούμε Ματσούρι” (“πανηγύρι της δαμασκηνιάς”) -άλλωστε και η ίδια της η ονομασία (“Ουμεγαόκα”, “Λόφος με Δαμασκηνιές”) δείχνει την ειδική της σχέση με τα δέντρα- όμως καμία σχέση με αυτό που συμβαίνει με τις κερασιές αλλού. Και από μια μεριά, ευτυχώς.
