Κείμενο-φωτογραφίες: Κωνσταντίνα Δάμα
Ήταν παραμονή Χριστουγέννων του 2018 και εμείς βρισκόμασταν στο αεροδρόμιο “Ελευθέριος Βενιζέλος” της Αθήνας προκειμένου να πετάξουμε για Μόσχα και από εκεί για Τόκιο. Είχαμε κάνει ένα πρόγραμμα ώστε να δούμε όσα περισσότερα μπορούσαμε μέσα στις έξι μέρες που θα περνούσαμε στην Xώρα του Aνατέλλοντος Hλίου και ο ενθουσιασμός και η χαρά μας δεν περιγράφονταν!
Ξεκινάμε το ταξίδι με την καλύτερη διάθεση αλλά λόγω συνωστισμού στο αεροδρόμιο Sheremetyevo της Μόσχας, η επιβίβαση στο αεροπλάνο καθυστέρησε δύο ώρες και χάσαμε την πτήση για το Τόκιο. Καθώς δεν είχαμε άλλες επιλογές και δεν υπήρχαν θέσεις στην επόμενη πτήση για Τόκιο, περνάμε την πρώτη νύχτα μας στο αεροδρόμιο της Μόσχας προκειμένου να επιβιβαστούμε στην πτήση για Πεκίνο το επόμενο πρωί (και από εκεί με άλλη πτήση για Τόκιο). Κουρασμένοι από την αϋπνία, επιβιβαζόμαστε στο αεροπλάνο για Πεκίνο. Τα ξημερώματα της 26ης Δεκεμβρίου φτάνουμε στο Πεκίνο και περνάμε την δεύτερη νύχτα μας στην πρωτεύουσα της Κίνας.
Εν τέλει, καταφέρνουμε και φτάνουμε στο Τόκιο το απόγευμα της 26ης Δεκεμβρίου εξουθενωμένοι και… χωρίς βαλίτσες καθώς μας ανακοίνωσαν πως είχαν χαθεί! Ωστόσο, δεν το βάζουμε κάτω! Το πρώτο πράγμα που κάναμε ήταν να πάμε στο ξενοδοχείο μας να κοιμηθούμε λίγο (μετά από δύο ολόκληρες μέρες ταξιδιού) και να αρχίσουμε τις βόλτες μας. Ναι, είχαμε χάσει μια ολόκληρη μέρα περιπάτων και εξερευνήσεων στους πολύχρωμους δρόμους του Τόκιο αλλά τίποτα δεν θα μας σταματούσε να βάλουμε τα δυνατά μας και να αναπληρώσουμε στις μέρες που θα ακολουθούσαν.
Πρώτος σταθμός μετά την ολιγόωρη ξεκούρασή μας; Μα φυσικά το Pokemon Mega Center στο εμπορικό κέντρο Sunshine city! Είμαστε παιδιά των 90’s και μεγαλώσαμε παρακολουθώντας τον Ash από την πόλη Pallet να μπλέκει σε περιπέτειες με τον αξιαγάπητο Pikachu… To κατάστημα ήταν το όνειρο του κάθε παιδιού που ήθελε να γίνει εκπαιδευτής!
Είχε πλέον νυχτώσει… Πεινούσαμε; Πολύ! Ακόμα κι αν δεν πεινούσαμε, όμως, οι βιτρίνες των εστιατορίων με τα τρισδιάστατα φαγητά και οι μηχανές αυτόματης πώλησης άνοιγαν την όρεξη ακόμα και στον πιο χορτάτο!
Τι είναι μια χώρα χωρίς τον πολιτισμό της; Τα μουσεία, οι ναοί και οι βωμοί ήταν ανέκαθεν τα αγαπημένα μου μέρη και αυτά που επισκέπτομαι πρώτα σε ένα ταξίδι. Πρώτη στάση το Μουσείο Φυσικής Ιστορίας και Επιστήμης στο Πάρκο Ουένο.
Επόμενη στάση ο ναός Σενσότζι που βρίσκεται στο τέλος ενός δρόμου ο οποίος είναι γεμάτος με μαγαζιά με σουβενίρ, τα οποία λατρεύω απεριόριστα! Ψωνίσαμε δώρα όπως ξυλάκια για το φαγητό, μαγνητάκια, βεντάλιες, γούρια και κοσμήματα επηρεασμένα από τι άλλο; Την ιαπωνική κουλτούρα! Ο επιβλητικός ναός σε τύφλωνε με το έντονο κόκκινο χρώμα του και ένιωθες δέος, ανεξάρτητα με τις δικές σου θρησκευτικές πεποιθήσεις. Παρακολουθούσαμε μαγεμένοι τους Ιάπωνες να κάνουν την ιεροτελεστία τους καθαρίζοντας τα χέρια τους με νερό και εξαγνίζοντας τον εαυτό τους με καπνό. Tο στοιχείο που με άγγιξε περισσότερο, όμως, ήταν τα αγάλματα που υπήρχαν ως αφιέρωμα στην προστασία των παιδιών. Τα αγαλματάκια μικρών παιδιών με κόκκινα σκουφάκια αποτελούν φόρο τιμής και για τα μωρά που δεν κατάφεραν να γεννηθούν και είναι μια μεγάλη παρηγοριά για τις μαμάδες τους.
Ο αγαπημένος μου ναός ήταν ο Σενγκάκουτζι και είναι ευρέως γνωστός για την ιστορία των 47 Σαμουράι-Ρονίν (υπάρχει και ταινία με τον Kιάνου Ριβς). Σύμφωνα με την ιστορία 47 Ρονίν πήραν εκδίκηση για τον άδικο θάνατο του άρχοντά τους και στη συνέχεια αυτοκτόνησαν. Στον εξωτερικό χώρο του ναού υπάρχουν οι τάφοι των Ρονίν, του άρχοντα καθώς και της κόρης του. Στην πρώτη φωτογραφία είναι ο τάφος του αρχηγού των Ρονίν και στη δεύτερη εκείνος του άρχοντα.
Είπε κάποιος κάτι για σαμουράι; Θα ήμασταν στο Τόκιο και δεν θα πηγαίναμε στο Μουσείο των Σαμουράι στο Σιντζούκου; Ο ξεναγός μας μιλούσε άπταιστα αγγλικά, ήταν παραστατικός και μας κρατούσε το ενδιαφέρον καθόλη τη διάρκεια της ξενάγησης. Στο εισιτήριο για την είσοδο στο μουσείο περιλαμβάνοταν και μια επίδειξη με σπαθιά των σαμουράι από έναν μετρ του είδους!
Σαφώς και πριν φύγουμε από το Τόκιο, δεν παραλείψαμε να επισκεφτούμε τους αυτοκρατορικούς κήπους, τα πάρκα Κοϊσικάουα και Ουένο και εννοείται τα καταστήματα της Ακιχαμπάρα από τα οποία δεν μπορούσαμε να ξεκολλήσουμε!
Δυστυχώς, τον Δεκέμβριο δεν είδαμε ανθισμένες κερασιές αλλά τα μαγευτικά τοπία της ιαπωνικής πρωτεύουσας με τα ποικίλα χρώματα, οι συναρπαστικές μυρωδιές από την ιαπωνική κουζίνα, η άμεση εξυπηρέτηση και η ευγένεια των ανθρώπων σε συνδυασμό με την τάξη, την καθαριότητα και τη ζωντάνια ανεβάζουν (τουλάχιστον μέχρι τώρα) το ταξίδι μας στην πρώτη θέση των εμπειριών μας!
Ελπίζουμε να ξαναπάμε το συντομότερο και να σας δούμε εκεί!