Το χοζούκι (ほおずき) ή “κινέζικη λάμπα” ή “φυσαλίδα” (ή “ground cherry” στα αγγλικά) είναι ένα από τα αμέτρητα φυτά που χρησιμοποιεί η κινεζική παραδοσιακή φαρμακολογία· όπως έχει συμβεί με πάρα πολλά στοιχεία του κινεζικού πολιτισμού, η χρήση τους πέρασε και στους Ιάπωνες οι οποίοι ακόμα και αν έμεναν αδιάφοροι απέναντι στις ιατρικές τους ικανότητες δεν μπορούσαν να μη γοητευτούν από το έντονο χρώμα τους που θυμίζει το “σουίρο” (朱色) το χρώμα του θεού Ινάρι. Και πιθανότατα να μη σκεφτούν τις μαγικές ικανότητες του χρώματος αυτού απέναντι στο κακό.
Στο Τόκιο, η εποχή που ο κόσμος αγοράζει χοζούκι είναι τον Ιούλιο και συγκεκριμένα στις 9 και 10 Ιουλίου και ακόμα πιο συγκεκριμένα στο παζάρι που στήνεται στους χώρους του ναού Σενσότζι, στην Ασακούσα. Οι ημερομηνίες είναι ειδικές καθώς μια προσευχή τότε (και ειδικά στις 10 του μηνός), ισοδυναμεί με προσευχή 46.000 ημερών (σίμαν-ρόκουσεν-νίτσι ή 四万六千日) –για ποιο λόγο ο αριθμός είναι τόσο συγκεκριμένος είναι ένα ερώτημα που κανείς δεν απαντάει με σιγουριά αν και το ίδιο το Σενσότζι μνημονεύει μια θεωρία που λέει ότι μια μεζούρα ρύζι έχει 46.000 κόκκους και δεδομένης της σημασίας του ρυζιού για τη ζωή των Ιαπώνων, ο συνειρμός είναι προφανής.
Η πιο ευοίωνη μέρα του χρόνου στον πιο παλιό ναό του Τόκιο και ένα παζάρι με τυχερά (και βεβαίως όμορφα: η εκτίμηση της ομορφιάς, ειδικά της φυσικής παραμένει χαρακτηριστικό του ιαπωνικού πολιτισμού σε πείσμα των κλισέ περί φουτουρισμού -ή, και αυτό είναι το πιο γοητευτικό, σε συνδυασμό με αυτά) φυτά. Και μια ευκαιρία για βόλτα φορώντας γιουκάτα και για ένα μεζέ από τους δεκάδες πάγκους με φαγητό του δρόμου (δεν υπάρχει ιαπωνικό πανηγύρι ή παζάρι ή οποιαδήποτε άλλη δημόσια εκδήλωση χωρίς αυτούς) και για ψιλοκουβέντα με τους εμπόρους με ηχητική υπόκρουση τον ήχο από τα φουρίν, τα γυάλινα καμπανάκια που χτυπάνε από τον άνεμο –δεν ξέρω αν φταίει ότι γίνεται στη γειτονιά μου, όμως βρίσκω το Χοζούκι Ίτσι μια από τις κορυφαίες στιγμές του καλοκαιριού στο Τόκιο.
Φωτογραφίες © Γρηγόρης Α. Μηλιαρέσης